Tussen de voordeur en de auto zit nog geen honderd meter.
Uit het open raam hoor ik een buurvrouw met overtuiging “you’re an animal” zingen. Ik zie haar ook wel eens op straat, zo tussen voordeur en auto. Dan zeggen we dag of iets over het weer. Deze korte zin voegt diepte toe aan het beeld dat ik van haar heb. Ze is een vrouw die haar onlangs gepensioneerde man “you’re an animal” toezingt. Dat denk ik, maar ik weet het niet. Ook als ze het tegen haar spiegelbeeld zingt of tegen niemand in het bijzonder, het maakt haar levendiger.
Op de hoek bij de parkeerplaats staat een vrachtwagen half gekeerd op de weg. Er staat een man achter te roepen hoe de chauffeur moet draaien. “Links, links, naar achteren! Nee, je moet sturen, hier staat een paaltje.” Hij gaat beschermend bij het paaltje staan in het vertrouwen dat de chauffeur hem zal proberen te ontwijken.
Ik zet de deuren van de auto open zodat de ergste warmte kan ontsnappen. Gezeten op de stoel achter het stuur toets ik het adres waar ik naartoe ga in op het navigatieapparaat. Twee tuinen verderop hoor ik een vrouw duidelijk articulerend haar kinderen opvoeden. “Als je je schoenen aan hebt gedaan, dan ga je even bij de bakfiets staan en dan gaan we zo meteen weg.” De instructies worden als een dictee in korte delen herhaald. “Eerst doe je je schoenen aan. Schoenen aan. Ga dan even bij de fiets staan. Je moet even daar gaan staan. Ja, bij de fiets. We gaan zo weg. We moeten zo gaan. We gaan.”
De mannen van de vrachtwagen zijn inmiddels aan het lossen, hoor ik. “Ho, ho, recht houden! Ik moet mijn balans houden, anders laat ik het vallen.” Ik hoop wel dat het goed gaat en luister even of er geen bons of klap op volgt. “Ho, balans! Ja, zo gaat het goed.” Gelukkig, het gaat goed. Balans is belangrijk.
In het bovenrandje van het openstaande portier van de auto zit iets dat lijkt op een dicht geweven web van een trechterspin. Het zit in een randje waar net iets tussen past als de deur dicht is. Ik was in de veronderstelling dat het een leeg tentje was, want hier valt toch niets te eten? Is dat witte weefsel nou dikker geworden?
Het doet me denken aan de spin die wekenlang op de buitenspiegel heeft gewoond. Hij paste precies tussen de spiegel en de behuizing. Soms bleef zijn web heel, maar vaker ging het onderweg stuk. De volgende dag zat er een nieuw web.
Voor het eerst zie ik dat er leven in het spinnenzijden trechterzakje aan de deur zit. Kleine pootjes wriemelen even en dan is het weer stil. Nu ik het beestje heb zien bewegen wil ik ook voor hem zorgen. Hoe moet dat als wij binnenkort een andere auto hebben en deze door de volgende eigenaar van insecten wordt ontdaan? Zal ik hem in een struik zetten?
Ik doe de deuren dicht, de motor aan en de ramen open. Ik rijd weg. “I’m an animal.”
