Ik zit in de trein van A naar B te niksen. Schijnt heel gezond te zijn. Achter me zit een man in zijn mobieltje te praten. Hij is niet aan het niksen, maar zijn tijd nuttig aan het besteden. “Wat doe jij met eten?” vraagt hij. In gedachten geef ik antwoord: Opeten. “Oké, opeten”, zegt hij. Het klinkt alsof hij op mijn gedachten reageert. Kennelijk heeft hij iemand aan de lijn die het, net als ik, leuk vindt om een vraag expres verkeerd te begrijpen als de formulering daar ruimte voor laat. “Nou, want ik was van plan om het meteen in de prullenbak te gooien”, vervolgt hij zijn antwoord. Ik glimlach. Natuurlijk om mijn eigen grapje, want wat hij zegt is maar matig snedig. Het is niet de bedoeling dat mijn achterbuurman merkt dat ik hoor wat hij bespreekt, laat staan dat ik er om zou lachen. In een trein doen de meeste mensen aan beleefd negeren. Ik hoor nog, dat er een los-vaste afspraak gemaakt voor het delen van een pizza of iets anders, later op de dag. Als het uitkomt. “App me maar. Prima. Later.”
Op de bank aan de overkant van het gangpad zit een vader met twee kleine meisjes. Vier en zes ofzo. Het jongste meisje heeft een beer in de hand, muts op het hoofd, wanten aan touwtjes door de mouwen van haar jas. “Pappie,” zegt ze “ken jij een banaan die zingt?” “Wat?” “Wacht,” zegt het meisje, “ik maak een mop. Wat is een zingende banaan? Dan moet jij raden.” Pappa probeert te raden. “Nou, dat weet ik niet hoor. Zingbanaan.” “Neeej”, zegt het meisje. Ik denk dat ze zelf nog niet weet wat het antwoord is, maar het is in ieder geval niet wat Pappa zegt. Ze is improviserend begonnen en hoopt op een goede ingeving van Pappa, zodat ze kunnen lachen. Pappa is welwillend, maar niet erg creatief. Ik weet wel wat, denk ik: Banana Mouskouri. Maarja, wie kent tegenwoordig nog Banana Mouskouri? Of Bananarama? Er komt misschien een tijd dat ik schaamteloos half in het gangpad ga hangen en mijn suggesties doe, maar zover is het gelukkig nog niet. Ik schrijf het thuis op, zodat zulke goede ideeën niet verloren gaan.
