Bonte Specht (1)

Ik sta met de auto stil voor een stoplicht en hoor door mijn openstaande raam duidelijk het geschreeuw van een rijk gevuld nest jonge vogels. Ik kijk naar links in de richting van het geluid en zie net nog een grote bonte specht wegvliegen. Het is altijd een klein feestje om een grote bonte specht te zien. Ze zijn minder gewoon dan mussen, merels en spreeuwen. Die zie ik ook graag. Hier, midden in de stad Utrecht in een boom op een groenstrook tussen twee rijhelften van een drukke weg heeft zo’n mooie zwartwitte vogel met knalrode stukjes een nest vol jongen.

Ineens krijg ik het gevoel dat er iets niet klopt. Iets met natuur en niet-natuur. Hebben de spechten zich vergist door hier in zo’n verstedelijkt stukje hun nageslacht uit te broeden? Heb ik mij vergist door in een auto te gaan zitten? Ik kijk afwisselend uit mijn linkerraam en naar de verkeerslichten, want ik moet me wel blijven gedragen als automobilist. Sta ik hier in een rij met gedomesticeerde dieren, doof en onopmerkzaam in dichte auto's. Ik denk dat ik de enige ben die de spechten heeft opgemerkt. Als het kon zou ik stoppen, uitstappen en wachten tot er weer oudervogel terug komt; het gat in de boomstam vinden waar hij in verdwijnt met een snavel vol eten. Ik wil horen hoe het gekrakeel van de jongen in het nest dan aanzwelt. Jongens, jullie kunnen toch niet schreeuwen en eten tegelijk! Ik zie geen specht meer en bij groen licht ga ik weer rijden.

Toen er een keer een mol in ons grasveld zat was ik verbaasd. Van het woord veld moet je je niet te veel voorstellen. Het is een paar vierkante meter. En onze tuin is omringd door andere tuinen met schuttingen en tegels en daaromheen straten en stoepen. Hoe kwam die mol daar verzeild? Was hij verdwaald? Ik had medelijden met hem. Moest ik hem redden? En hoe dan? Na een paar dagen lagen er vier molshopen in het gras, waar ik - hypocriet als ik ben - helemaal niet blij mee was. Ik keek vanachter het raam van de woonkamer naar het gras en zag de meest verse hoop licht bewegen en heel even stak er een snuitje en een pootje naar buiten. Zo klein, zo aandoenlijk, zo anders dan ik. Als ik die mol was zou ik daar nooit gaan zitten. Maar als ik echt een mol was, had ik waarschijnlijk ook doorsnee mollenprioriteiten: gras is gras en als ik kan graven is het goed.

Na een week was de mol weer weg, zonder enige bemoeienis van onze kant. Geen bonte spechten meer gehoord bij stoplichten.

Inmiddels zijn er veel blogs verschenen. Daarom heb ik trefwoorden toegevoegd. Je kunt lezen van nieuw naar oud, maar je kunt ook klikken op een trefwoord waar je meer van wilt weten.
Alle trefwoorden:

100 woorden (10) dieren (23) dingen (5) droom (9) eten (13) gedicht (7) gesprek (37) hmmm (59) kunst (36) lach (6) lang geleden (24) muziek (6) sorry (3) Stella (9) van een afstandje (37) verkeer (7) winkel (6)

Geduld

Vorige blogpost:

Geduld

Volgende blogpost:

Bonte Specht (2)

Bonte Specht (2)

Naar het overzicht van alle blogs