Iedere keer als ik er langs reed op de A27 zag ik dat het gebouw weer een stukje hoger was geworden. De bekisting voor het storten van het beton gleed voor het blote oog onzichtbaar naar boven en het gebouw klom laag voor laag op zichzelf de lucht in. De opgevangen glimpen van het proces vormden een stop-motionfilm met schokkerige overgangen. Vier ranke hoge structuren werden gevormd, waarvan er twee hoog in de lucht aan elkaar werden verbonden. Zo te zien de ruggengraat van een veel groter gebouw dat nog moest komen. Hoe hoog is dat wel niet, vroeg ik mij af. Het staat in grote cijfers aan de zijkant: 17 verdiepingen.
De bekisting verdween en er werden drie kranen op de drie gebouwkernen gezet. En eentje ernaast. Dat is wat ik de afgelopen drie maanden kan zien. Wat mij betreft hoeven ze niet verder te bouwen. Het onaffe gebouw met kranen staat daar mooi te wezen en het weer te benadrukken. Ik kijk er graag naar in alle weersomstandigheden: op een zonovergoten dag met stralende blauwe hemel, en bij buien en grijze luchten.
Ik zie de kranen nooit bewegen. Misschien ga ik er te snel langs. Het lukt me ook niet om hun posities te onthouden in een mentale foto. Stonden ze de vorige keer ook zo of is er iets veranderd? Ik weet het niet.
Op een andere plek in de stad wordt een gebouw afgebroken. Het stond een paar jaar leeg. De ramen worden er uitgehaald en het gebouw gaat open. Ik kan iedere keer maar heel even kijken, want ik ben onderweg en als de verkeerslichten op groen gaan kan ik niet blijven staan. In grote stappen wordt het gebouw lager en brokkeliger. Er staan containers naast, gemaakt van dik staal en gebutst als koekblikken. Een kraan met een bek met tanden pakt een container vast aan een zijkant en schuift hem naar waar hij nodig is. De bek is compact en sterk en knabbelt het gebouw in stukjes. Grote brokken beton bijt hij klein en laat hij als kruimels op de grond vallen. Een waterstraal, ook op de kraan, helpt betonstof te beteugelen. Het verwrongen betonijzer dat is losgekauwd uit het beton wordt op een ordelijke hoop gelegd. Alles wordt met vrachtwagens weggevoerd.
Waarom weet ik niet, maar zowel het opbouwen als het afbreken vind ik een esthetisch genoegen. De lege plek die gevuld wordt en het gebouw dat weer wordt afgebroken en opgeruimd. Ze zijn elkaars geschiedenis en toekomst. Opbouwen en afbreken. Je kunt het zo tegen elkaar wegstrepen.
