Sinds 2005 heb ik mijn werkplaats in Concordiastraat 68. Eigenlijk heeft een een hele lange titel, dit gebouw, maar de meeste huurders noemen het gewoon Concordia. Het was vroeger in gebruik door de NS. Aan de ene kant van het gebouw was een loods met hijsbalken en aan de andere kant kantoren. Op de huidige parkeerplaats ligt nog een stukje spoor.
Om het gebouw geschikt te maken voor veel kleine creatieve bedrijven is het verbouwd. Er zijn muren weggebroken en weer nieuwe muren neergezet. Een stuk dak er uit, en elders een verdieping erin. Door al die nieuwe ruimtes die hangen en staan in de oude structuur is het een heel wonderlijk interieur geworden. Mensen die er voor het eerst komen haal ik op bij de voordeur en breng ik na afloop naar buiten, want het duurt even voor je je weg kunt vinden door de gangen met bochten en deuren.
Ik ben gehecht geraakt aan het pand en de onverwacht plekken daarin. Met een regenpijp dwars door mijn werkplaats, overblijfselen van functies die verloren zijn gegaan, een deurpost die nooit is afgeschilderd, een nieuw geplaatste hergebruikte trap die te kort was en waar weer een stuk is aangezet, kleine toevoegingen door huurders. Al die verschillende materialen en structuren naast en door elkaar. Zo gewoon geworden, dat ik er bijna niet meer naar kijk.
Op een stille vakantiedag met niet al te uitbundig weer ben ik door en om het gebouw gelopen en heb ik foto’s gemaakt. Er is een mooie officiële entree met foyer, maar iets verder van de voordeur zie je ook de beduimelde deuren, de vaat in de keukenhoeken en alle andere vertrouwde sporen van veelvuldig en intensief gebruik.
