Op televisie zie ik een man die geprezen wordt voor de mooie taart die hij gebakken heeft. Ik hou ook wel van taarten bakken, maar ik pieker er niet over om deel te nemen aan een bakcompetitie en al helemaal niet op televisie. Maar als ik zie hoe breed deze man moet glimlachen als de jury zegt dat zijn taart mooi en lekker is, dat hij zelfs de mooiste en de lekkerste taart van deze dag heeft gebakken, dan word ik jaloers. Niet op de taart, maar op de allerbreedste glimlach die ik in tijden heb gezien. Ik wil ook zo ontzettend blij en breed kunnen lachen.
Zou het komen door het wedstrijdelement? Iedereen spant zich tot het uiterste in om waardering te oogsten. Iedereen haalt alles uit de kast om de jury van twee personen te behagen. De taarten worden aan de jury gepresenteerd. Zij nemen een hapje, proeven zorgvuldig en vertellen wat zij ervaren. Dat doen ze met een uitgebreide woordenschat over mondgevoel, textuur, sappigheid, romigheid en fruitigheid. Bij de positieve beoordeling van de jury wordt de glimlach van de bakker al behoorlijk breed. Hij begint te glimmen en kleurt wat rood. Als hij aan het eind van het programma tot winnaar wordt uitgeroepen, verschijnt op zijn gezicht de overtreffende trap van glimlachen. Er zit zoveel kracht in de glimlach, dat alle verdere beweging uit het gezicht wordt weggedrukt.
Het lijkt me moeilijk om zo te lachen en tegelijkertijd te praten, maar het lukt hem. Zijn gezicht is niet beweeglijk, wel buitengewoon levendig. Hij geeft woorden aan zijn vreugde en verbazing. Hij bedankt iedereen die hij kent. Na verloop van tijd zie ik zijn mond iets verkrampen. Zal hij in staat zijn zijn glimlach van de maximale stand tot normale proporties terug te brengen? Misschien moet hij even iets overstrekken, zodat zijn lach weer van het slot kan komen.
Terwijl ik dit zit te bekijken vraag ik me af of er misschien een equivalent van de allerbreedste glimlach is in de dierenwereld. Dat zou een enthousiaste hond moeten zijn. Kwispelen is als glimlachen en gaat gepaard met dezelfde wil om te behagen en geprezen te worden. De allerbreedste glimlach is als de hond, die zichzelf een hernia kwispelt. Sociaal gedrag tot voorbij de pijngrens. Ik wens het niemand toe, maar het is ook ontroerend.
