Stella is een beetje later binnengekomen bij het literaire festival. In de grote ruimte zitten her en der verspreid mensen in groepjes. Iedereen is al druk in gesprek over kunst en literaire onderwerpen. Bij welke groep zal ze zich aansluiten? Bij het grote raam dat uitzicht biedt op de binnentuin, zit een groep aan een grote tafel. Stella gaat op de laatste lege stoel zitten en valt midden in de bespreking. Er wordt intensief gediscussieerd over de kunst die buiten voor het raam staat. Het is een bontgekleurde sculptuur van mensachtige boomvormen met gezichten, die samen een bomengroep vormen. Na een paar minuten geluisterd te hebben begint ze te snappen hoe deze groep door samen te kijken ook langzaam maar zeker hetzelfde is gaan zien. 'Goh,' zegt Stella, 'wat grappig, dat ik hier te laat binnen kom, ergens midden in val, een poosje luister en dan toch uiteindelijk begrijp waar het over gaat, ook al heb ik het begin niet gehoord, enzovoort.' Ze glimlacht naar de groep.
De vrouw die naast Stella zit reageert: 'Dat is op zich best een goede observatie van je, maar doordat je afsluit met het woord 'enzovoort', op zo'n onlogische manier, daarmee help je je hele punt om zeep.' Ze glimlacht met tot spleetjes dichtgeknepen ogen. Stella kijkt naar haar en denkt: is dat niet Ida…Ida… Ze kan niet op de achternaam van de bekende schrijfster komen. Andere mensen in de groep knikken ondertussen bevestigend dat Ida Stella terecht op haar fout heeft gewezen: dat enzovoort, dat kon echt niet, daarmee diskwalificeer je jezelf.
Ida blijft met knijpoogjes naar Stella kijken. Stella weet niet goed hoe ze die manier van bekeken worden moet duiden. Ze vraagt zich af of Ida het doet vanuit een gevoel van superioriteit. Of is ze slechtziend? Stella is een beetje geïntimideerd door de beroemdheid van Ida met de voorlopig onbekende achternaam. Ida vertelt: 'Ik heb ooit een boek geschreven over dat onderwerp. Daarin noem ik dit soort fouten wawa of woewoe en geef ik er een maatschappelijke context aan.' Stella graaft in haar geheugen. Heeft zij dat boek gelezen? Of erover gelezen? Het woord hopla schiet door haar hoofd. Ging dat boek niet ook over hopla? 'Ja', zegt Stella, 'dat boek heb ik gelezen, maar dat is al langer geleden, helemaal precies weet ik het niet meer.'
Ida grijnst minzaam met gesloten ogen. Dan buigt ze zich naar Stella toe alsof ze iets in haar oor wil fluisteren. In plaats daarvan geeft ze een lik over Stella’s wang. Stella schrikt en denkt: gadverdamme! Maar ze verbijt zich, want het is een beroemde schrijfster en daarom is het een eer om door haar gelikt te worden.
