Laatst liep ik met J op een mooie zonnige winderige dag, met de wind de goede kant op, zodat we de snelweg niet hoorden, maar alleen het mooie uitzicht over de velden doorsneden met smalle wegen zagen, waar alleen wandelaars en fietsers zich voor hun plezier doorheen bewogen en een enkele ongewenste auto het beeld verstoorde. Een wandeling met bordjes in een pittoresk stukje dat nog over was langs een oude waterweg, ingeklemd tussen een uitgedijde stad en natuurlijk de snelweg, maar daar keken we gewoon niet naar.
En tussen de gesprekken en het bijna verdwalen door waren er van die gekke details. Er lag een dooie rat. Met een staart als een rattenstaartvijl, maar dan eng, want gedeeltelijk ontveld. We onderbraken het luisteren en vertellen even, en keken er naar. J hield sowieso regelmatig even haar pas in om een zin of gebeurtenis in haar verhaal extra nadruk te geven. Ik liep dan nog een paar stappen door, keerde me om en luisterde nog net iets beter. Dan draaide ik me weer om en liepen we verder. Zo deden we wel wat langer over de route.
Een afgebrande wilg. Meer geblakerd hout dan boom, maar dan toch nog met blaadjes en levenslust. Het bordje dat de route wees hadden we dan weer niet gezien, verdiept in alle details die we zagen en te bespreken hadden. Wat ik zag om me heen en op het kaartje op mijn telefoon klopte niet meer met elkaar. De telefoon was ook bijna leeg, dus dat voorspelde niet veel goeds. J stelde voor dat we dwars door het veld langs een boerderij de weg zouden vervolgen. Dat leek mij geen goed plan. We liepen een stukje terug om de route weer op te pikken. We vonden alleen nog maar verkeerde bordjes.
En dan nog zo’n ding: een puzzelstukje in de berm. Een groot houten stukje, waar de voorstelling vanaf was gesleten, lag blekig maar onbezoedeld vlak naast het asfalt op het plat gereden stuk van de berm. Alsof het zojuist uit de lucht was komen vallen. Het stak enorm af. Hoe kwam dat in vredesnaam dáár terecht? Dat puzzelstukje is dan ineens een metafoor voor het hele leven, toch? Puzzelstukjes die ontbreken of op hun plek vallen of die, zoals hier, eenzaam en zonder samenhang raadselachtig liggen te wezen. Ik vergeet altijd de weg, maar als ik van puzzelstukje naar puzzelstukje zou kunnen navigeren zou ik mijn weg zeker vinden.
