Ik fiets naar de supermarkt. Het fietspad heeft aan weerszijden een rij bomen. Achter de bomen loopt een voetpad. Op dat voetpad zie ik een man staan. Het is een volwassen man zonder hond. Hij heeft daarmee geen algemeen aanvaard excuus om, afgewend van de looprichting, heel dicht bij een boom stil te gaan staan. Kinderen willen nog weleens zo staan als ze hun vriendjes de rug toekeren om met ogen dicht tot twintig te tellen voor verstoppertje. Hij staat stil en kijkt naar de boomstam. Dat zie je niet vaak.
In een fractie van een seconde heb ik allerlei gedachten om te verklaren waarom het beeld van een man naast een boom afwijkt van mijn impliciete verwachtingen. Denken gaat sneller dan het licht. Waar kijkt hij nou naar? denk ik. Gaat het wel goed met die man? Is hij wel goed snik? Dit zijn automatisch gedachten, want ik denk er nog niet bij na. Binnen die fractie van een seconde schiet mij een herinnering te binnen.
Ik stond eens, geleund tegen mijn fiets, voor een gebouw te wachten. Waarom en op wie ik stond te wachten weet ik niet meer. Toen ik er een tijdje stond viel me op dat er allemaal hommels rakelings langs mij vlogen. Ik stond in hun vliegroute en ze moesten een omweg maken en om mij heen vliegen. Ik keek waar de hommels naartoe en vandaan vlogen. Het bleek dat ze naar een ventilatiegaatje tussen twee stenen van de gevel van het gebouw vlogen. Daar zat waarschijnlijk een nest. Het was op kleine schaal een drukte van belang rond dat ventilatiegat. Ik hou van hommels en bracht de rest van mijn wachttijd door met kijken naar hun bedrijvigheid. Er kwamen twee scholieren langs fietsen. 'Hee, interessante chipszak, zeg!' riepen ze me toe en samen lachten ze me uit. Chipszak? dacht ik. Op dat moment zag ik dat er op de stoep onder het vlieggat dat op enkelhoogte zat, inderdaad een chipszak lag.
Ook deze herinnering, zonder woorden, duurt een seconde. Veel langer zal het niet zijn. Ik ga niet eens langzamer fietsen om het me uitgebreid te herinneren. Ik begrijp dat ik niet te weten ga komen waar de man bij de boom naar staat te kijken. En daar kan ik het verder bij laten.
