Het had natuurlijk groots en meeslepend moeten zijn. Ik had op de middelbare school een leraar die zo intens saai was dat ik begon te gapen zodra ik zijn klaslokaal binnenstapte. Een sluier van slaperigheid daalde op mij neer. Zodra de les was afgelopen, werd ik wakker en knapte weer op.
Tussen die saaiheid door probeerde ik me een beeld te vormen van een leven met veel minder gaperigheid. Het was wel de bedoeling dat ik mijn vleugels uit zou gaan slaan. Ik denk dat ik toen al wel van groots en meeslepend leven had gehoord. Dat dat bestond. Dat je dat na kon streven. Maar hoe dat er in mijn geval uit moest zien, geen idee. Hoe doe je dat als je van nature een gematigd mens bent?
Groots en meeslepend moet ook mogelijk zijn in hapklare brokjes. Luisteren naar meeslepende muziek, die je in extase brengt. En als extase te hoog gegrepen is, dan kun je in ieder geval dansen en voelen dat je zweet en leeft. Het gekke is dat je fantastische muziek na drie keer repeat weer uit moet zetten. Dan is het mooi geweest en tijd om even een appel te eten. Het lukt niet om op die piek van de intense ervaring te blijven.
Er zijn nog meer opties: je kunt in sterrenrestaurants gaan eten of hoge bergen beklimmen om heel ver te kijken. Een geweldige liefde beleven is ook een aanrader. Of twee, als je de tijd hebt. Je kunt het gaspedaal dieper indrukken zodat je harder moet remmen. Je kunt overal wat peper in doen. Je kunt zoeken naar meer, naar puur en puurder. Je kunt kiezen voor extra pure chocola, waar je een klein stukje vanaf knabbelt omdat je meer smaak niet kunt verdragen. En dat bedoel ik nou: je hele leven volgepakt met bijna overweldigende smaken, geuren en sensaties, je moet er maar tegen kunnen.
Natuurlijk, er zijn hoogte- en dieptepunten, maar die zijn van een afstandje niet te zien. Het leven zit hoe dan ook volgepakt met alles wat een mens zoal kan overkomen. En of dat nou groots is of niet, dat dondert niet. Hoeveel van de rijkgeschakeerde smaak van liefde, de ademende aanwezigheid van de ander, de kruidige geur van inzicht, de fijne schakeringen van daglicht… hoeveel kan ik tot mij laten doordringen?
