Ik liep op een kunstmarkt. Een kunstmarkt is iets heel anders dan een museum. In een museum is de strijd om het bestaan al gestreden. Het werk is goed bevonden, misschien aangekocht, en wordt aan het publiek getoond. Op een kunstmarkt sta je, omringd door je werken, oog in oog met je publiek. En je hoopt dat ze iets van je gaan kopen. Dan kun je je atelier weer bekostigen en materiaal voor nieuw werk aanschaffen. Een kunstmarkt heet niet voor niets “markt”: het is de bedoeling dat er wat te koop is en er gekocht gaat worden.
Kunst kopen is geen dagelijkse kost voor de meeste mensen. Ook niet voor mensen die op een kunstmarkt rondlopen. Zelfs niet als het liefhebbers zijn. Daarom doen de kunstenaars extra hun best om het aanschaffen van een kunstwerk laagdrempelig te maken. Ik zie daar allerlei oplossingen voor. Naast grote doeken hangen kleine doeken. De grote doeken zijn de smaakmakers en de kleine doeken zijn betaalbaar. Iemand maakt “vrij” werk, en daarnaast portretten in opdracht. Er zijn hoogwaardige prints in passe-partout van schilderijen die er ook hangen. De schilderijen zijn te groot voor achterin de auto en boven de bank, maar die prints zijn hartstikke handzaam. Er is voordelig grafiekwerk in oplage. En kunstkaarten, kunsttassen, kunstoorbellen, kunstkettingen. Veel leuke creatieve hebbedingetjes.
Nu ik er nog eens over nadenk, zie ik ineens een overeenkomst met het aanbod in een gemiddelde museumwinkel: ook vol met merchandise die met kunst gemaakt kan worden. Alleen het museum zelf ontbreekt dan, op de kunstmarkt. Daar staat tegenover dat op de kunstmarkt alles is gemaakt door de kunstenaars zelf, en dat is een pre.
Er is ook iemand die de creativiteit heel dun heeft uitgesmeerd over een serie kleine doeken. Het zijn vrijwel identieke doekjes van 15 bij 15 centimeter met een soort van hondenkop er op. Zo kan ze denk ik wel 20 doekjes op één dag maken. Op een rij leggen en 20 keer hetzelfde doen. Het werk is klein, redelijk schattig en doordat het in serie is gemaakt niet duurder dan een paar tientjes per stuk. Daar kan niemand zich een buil aan vallen. Dat zou een aardig verdienmodel op moeten leveren.
Ik neem kunst liever onverdund tot mij. Pure, pittige, puntige kunst. Ik zou willen zeggen: maak niet 20 van die hondenkopdoekjes, maar meteen 100. Voeg ze samen in een grote lijst waar ze 10 bij 10 in zitten. Dan een grote hond eroverheen schilderen en er een goede prijs voor vragen. Maar helaas, dat werkt dan weer niet op een kunstmarkt. Verdienmodel verdwenen.
Ik denk nog even verder. Dan misschien andersom: een grote hond op een enorm paneel. Paneel in stukken van 25 bij 25 cm zagen en die los verkopen voor een paar tientjes per stuk. Geef er een foto bij van het verzaagde schilderij waar het deel van is geweest. Zo heb je een schilderij en een conceptueel kunstwerk in één! Kun je vijfjaarlijks een reünie van het schilderij organiseren.
Valt nog niet mee, op een kunstmarkt staan.
