Ik mag graag naar ziekenhuisseries kijken. Dat zijn nog eens gezellige ziekenhuizen! Er heerst een optimistische sfeer en er is groot vertrouwen in oplossingen voor schrikbarende problemen. Bijna hopeloze gevallen worden met vliegende haast bij de eerste hulp naar binnen gereden. Hoe gaan ze dat nou weer aanpakken, die knappe dokters, denk ik dan. Eerst gaten dichtdrukken, dan foto's maken en hup naar de operatiezaal! Ingewikkelde botbreuken worden met nog ingewikkelder procedures weer aan elkaar gezet.
Het komt ook weleens voor dat de artsen even iets langer moeten nadenken over de diagnose van een patiënt met mysterieuze symptomen. Een kortdurend collegiaal overleg is nodig. Iedereen duikt in de medische publicaties op zoek naar een nieuwe vinding, die ofwel nog in de experimentele fase is, of nog maar heel weinig is toegepast in mensen. De patiënt wordt op de hoogte gebracht van de uitdagingen, de risico's en de slagingspercentages. Ja dokter, doet u maar wat u het beste vindt, ik vertrouw u mijn leven toe. En dan wordt de patiënt voortvarend de netelige positie uit-geopereerd. Fantastisch! Er zijn geen afleveringen waarbij nog eens wordt nagepraat met patiënten, die - dat kan haast niet anders - invaliderende restverschijnselen overhouden aan de behandeling. Daar zijn andere programma’s voor.
Alle chirurgen zijn, hoewel ze hun eigen specialisatie hebben, bevoegd alle soorten operaties uit te voeren. Doet iemand 's morgens nog een openhartoperatie, 's middags assisteert diegene bij een hersenoperatie en als er nog een spoedje tussendoor komt, dan kan iedereen wel een milt verwijderen. Ze opereren lekker samen met z’n allen en ondertussen bespreken ze hun liefdesleven. Altijd op de toppen van hun kunnen. Om te laten zien dat het ook gewone mensen zijn - net als jij en ik, maar dan mooier en fitter en slimmer - komen ook alle worstelingen met het leven aan bod. Sterker nog: zonder uitzondering krijgt iedere arts in de loop van de verschillende seizoenen kwalen, ongelukken, verlies en ellende te verduren, meer dan je in een normaal mensenleven zou verwachten. Zeker meer dan je iemand toe zou wensen: resistente bacteriën, hartfalen, tumoren, ernstige ongelukken, pijnlijke scheidingen, verslavingen, noem maar op. Ze gaan ook allemaal een keer heel even dood op de operatietafel. En dan is het wel fijn dat je eigen vrienden, die tegelijkertijd je collega’s zijn, je vaardig en snel opereren en je weer helemaal oplappen. Blinden gaan weer zien, mensen met dwarslaesies kunnen weer lopen en twee afleveringen later kunnen ze weer zelf aan de bak in de operatiezaal. Nu ik er over nadenk… dat clubje artsen en chirurgen in het fictieve ziekenhuis is op medisch terrein een zelfvoorzienende groep.
De hoofdpersonages van ziekenhuisseries zijn meestal niet veel ouder dan 45 ofzo, zelfs al telt de serie meer dan vijftien seizoenen. Oudere artsen gaan ergens anders werken, of gaan vroegtijdig dood. In ieder geval zie je ze niet meer. Ik wil weten wat er met die oudere leeftijdsgroep gebeurt. Ik zou er wel wat in zien om de thematiek van de medische maakbaarheid voort te zetten in een serie die speciaal draait om de ouder wordende chirurg. Zo heet dat: de ouder wordende chirurg.
In die nog niet bestaande serie volgen we een groep chirurgen die almaar ouder wordt. Het wordt in het midden gelaten of ze nou wel of niet met pensioen zijn gegaan. Ze wonen allemaal bij elkaar in een op een ziekenhuis lijkende knarrenhof. En ze blijven elkaar, net als voorheen, levenslang behandelen. De kwalen zijn wel veranderd. Ze lopen niet meer in zeven sloten tegelijk waardoor er minder abseilongelukken zijn, maar wel meer prostaatproblemen. Ze schrijven elkaar vitaminesupplementen voor, leggen drukverbanden aan en helpen bij vergeetachtigheid. Weduwen en weduwnaren vinden nieuwe liefdes.
Iedereen blijft heel goed op de hoogte van de nieuwste behandelmogelijkheden. Aan de andere kant zijn het nederige mensen geworden, die zich nergens te goed voor voelen en bijna uit hun rimpels barsten van levenswijsheid. Er staat overal altijd een vaas met verse stralende bloemen op tafel. Als iemand door artrose niet meer zelf het scalpel kan hanteren, dan vraag hij aan de buurvrouw, die natuurlijk ook chirurg is, of ze een operatierobot kan ontwikkelen.
Niemand is onsterfelijk, ook niet in deze serie. Het leven wordt tot de laatste minuut met volle teugen geleefd en eenieder die wegvalt wordt enorm gemist. Het is een medisch utopia waar alles draaglijk moet zijn, zelfs het ondraaglijke.
