Als overtuigd kattenmens heb ik toch ook een zwak voor meehuilendehondenfilmpjes. Zoals een klein kefhondje, dat zijn kop in de lucht gooit om mee te huilen met de sirenes van langsrijdende brandweerwagens. Een grote trage hond die meehuilt als zijn baasje viool speelt. Je hebt zelfs honden die, staand op hun achterpoten of vanaf de pianokruk, zelf piano spelen om eens lekker te kunnen huilen, met pathos. Honden kunnen alleen huilen vanuit hun tenen, vanuit het diepst van hun wolvenziel. Het is onmogelijk om onbewogen naar een huilende hond te kijken. Het is zo herkenbaar dat de hond als door-en-door gedomesticeerde soort nog steeds alle oerdriften in zich heeft. Het werkt op mijn lachspieren. Niet haha belachelijke hond, maar ik-voel-wat-jij-voelt-lachen.
Ik was in Artis. Daar zag ik een groepje echte wolven op smaakvol geplaatste namaakrotsen achter een hek staan. Ze gingen net samen huilen terwijl ik daar stond. Ik voelde me een beetje gegeneerd om daar zo met mijn neus bovenop te staan. Bij huilende honden heb ik dat niet, maar hier voelde ik me een indringer in hun niet-gedomesticeerde groepsgebeuren. Tegelijkertijd wilde ik het allemaal zo goed mogelijk bekijken en meebeleven. Nadat de eerste wolf zijn kop omhoog gooide en een lange toon voortbracht, zag en hoorde ik andere wolven invallen, met net iets andere tonen. Het huilen van de verschillende wolven overlapte elkaar en er ontstond een uitgebreide zang, met subtiele klankverschuivingen.
Er kwam een groepje kleuters aanlopen. Zij leunden met hun ellebogen op de hekken die de bezoekers op afstand hielden van het wolvenverblijf. Ze keken naar de wolven, die ongeveer even groot waren als zijzelf. Een van de kleuters gooiden haar hoofd in haar nek en huilde mee met de wolven. En al snel deed de hele klas mee. Even hard als de wolven huilden ze, zonder ironie, met volle overgave, maar wel heel andere samenklanken dan de wolven. Kinderen hebben dan ook geen wolvenvoorouder. Ze gehoorzaamden weer aan andere oerkrachten.
Ik herinner me een meehuilmoment van mezelf, uit de tijd dat ik nog geen taal had, maar wel klanken, waaronder huilen en meehuilen. Ik stond tussen de witte gewassen lakens die aan de waslijnen te drogen hingen in de achtertuin. Vanuit de verte klonk een loeiend geluid. Nu weet ik dat dat een F-16 straaljager geweest moet zijn. Toen was het alleen een hard dreigend geluid. Steeds verder zwol het gieren aan tot het de hele achtertuin vulde. Ik huilde mee om het gevaar te bezweren. Dan kon ik niet verzwolgen worden.
