Ik droomde een vervolg op de feelgoodfilm die ik had gezien.
Het was al lang geleden dat ik een film zag waar ik me zo prettig bij betrokken had gevoeld. Alle personages waren aangenaam, intelligent en welbespraakt. Geen klootzak te bekennen. Stuk voor stuk mensen die ik graag in mijn vriendenkring of als buren zou hebben. De hoofdpersoon was 17 en zijn ouders zouden dan mijn vrienden zijn. En vooral de moeder, mooi en warm, was dan mijn beste vriendin. Haar kind had ik al van kleins af aan rond had zien scharrelen. Eerst met een knuffel en speelgoed en nu met zijn eerste geliefde. In het echt tonen vrienden en zeker hun kinderen niet zo helder en open hun intiemste gevoelsleven. Ik kan er naar raden en vraag er naar, en ik reconstrueer met de flarden die ik hoor hun levensloop.
In de film was alles mooi. Er was een liefde, oprecht en diep. Liefdesverdriet was er ook, maar ik kon voorzien dat het weer goed zou komen met die ontroostbare jongen. Ik ben tenslotte ook niet bij mijn eerste liefde gebleven. Echt, dat zou allemaal goed komen. Ook met de jongen van 17 die op jongens valt.
Met een verwarmd hart ging ik naar mijn bed en sliep spoedig in. Toen gebeurde het ondenkbare. In mijn slaap raakte ik al dromend verzeild in de vervolgfilm. De sequel, part II, de director’s cut. Van een regisseur die het helemaal gehad had met zijn eigen schepping en al zijn personages naar de gallemiezen hielp.
De vader van de hoofdpersoon bleek gokverslaafd en het hele gezin raakte berooid en hijzelf aan de drank. Na de scheiding ging hij in een caravan wonen, raakte verzeild in de wietteelt en zijn academische carrière raakte in het slop. Zijn ex, de moeder, kreeg een nieuwe vriend die ze altijd bleef vergelijken met haar grote liefde in betere tijden. De huishoudster, die ze hadden moeten ontslaan, kreeg een dodelijk ongeval door de schuld van een automobilist. De dochter, de zus, die ik in de film kennelijk even had gemist, werd vermoord. De jongen van 17 werd een volwassene met bindingsangst.
Ik wilde er niet naar kijken. Ik wilde de film die ik op tv had gezien. Hoe kon ik dit weer vergeten en terug naar die warme wereld met liefde en harmonie? Dat het zo met deze mensen af moest lopen, dat kon niet de bedoeling zijn. En ik dacht: als het zo moet, dan lees ik voortaan wel de krant.
