Stella is er nogal druk mee. Ze is moe in slaap gevallen, maar haar rust wordt verstoord door heldere dromen. Ze droomt een zonnige dag. Ze loopt over een zandpad in een landschap met grasvelden en bosschages. Het gras is onwaarschijnlijk groen, de lucht blauwer dan blauw en er zweven schoongewassen koeien in de lucht. Ze ziet alles haarscherp, scherper dan in het dagelijks leven. De kleuren zijn optimistisch en verzadigd als in een vakantiebrochure. Om haar heen beweegt en zweeft en schreeuwt alles om aandacht. Als de koeien goed en wel voorbij zijn gevlogen, zijn er weer vogels die vlak boven haar hoofd vliegen en hard met hun vlerken flapperen. Ze probeert bij ze vandaan te lopen. In een boom zitten vijf witzwarte poezen, die ze uit elkaar probeert te houden. Tevergeefs.
In de volgende scène van de droom zit Stella in de woonkamer van haar vriendin Mimi en vertelt wat ze heeft gedroomd. Ze vertelt over haar scherpe zicht waarmee ze ieder grassprietje afzonderlijk kon zien en over de koeien in de lucht en de poezen die niet uit elkaar te houden waren. “Nu ik erover nadenk,” zegt Stella, “jij zat ook in die droom.” Door dit zo te vertellen aan Mimi, weet Stella ineens: “Djiezes, ik ben niet wakker, ik ben aan het dromen. Waarom? Ik kan dat allemaal niet gebruiken, al die indrukken. Al dat gedoe met kleuren en beesten en landschappen, daar word ik alleen maar moe van. Ik wil rust, ik wil slapen, zonder dromen. Hoe stop ik met dromen?"
Stella herinnert zich dat ze heeft gelezen over het soort dromen waar ze nu middenin zit: dromen waarin je weet dat je droomt. Er zijn mensen die er een ware kunst van maken. Je kunt leren expres bewust te dromen en dan kun je die droom ook nog nuttig besteden door iets te oefenen. Oefenen met zeggen wat je op je hart hebt, of juist een fysieke vaardigheid als jongleren. “Als het me niet lukt om te stoppen met dromen,” denkt Stella, “dan kan ik er maar beter het beste van maken en iets nuttigs doen. Mimi, heb jij tekenspullen?” Oefenen met tekenen is nuttig. “Die heb ik boven liggen,” zegt Mimi.
Stella wacht op Mimi die tekenspullen aan het pakken is. Haar aandacht wordt getrokken door een openstaand raam. Ze loopt er naartoe en kijkt naar buiten. Ze heeft een vrij uitzicht over een zonovergoten landschap. Ze vergeet dat ze iets nuttigs wilde gaan doen. Ze vergeet ook dat ze aan het dromen is. Stella klimt door het raam naar buiten.
