'Ik wil je wat laten zien', zegt Stella. Ze zit met Mimi onder de parasol op het terras in Mimi’s achtertuin. Stella pakt haar rugzak, ritst hem open en begint erin te graven. Eerst komen er tien afgekloven klokhuizen uit. Die legt ze naast haar voeten op de grond. 'Sorry,' zegt ze, 'ik heb nogal veel appels gegeten de laatste tijd.' Er zit ook nog een halve appel bij, die ze bewaart om later op te eten. Er komen nog lege papieren zakken tevoorschijn, een opgefrommelde regenjas en een kleine paarse knuffelbeer.
Stella strijkt met het beertje langs haar wang. 'Heb ik van Gerrit gekregen, voor mijn verjaardag.' 'Wat een leuk kleintje!', zegt Mimi, 'Istie elektrisch?' 'Natuurlijk niet,' zegt Stella, 'Gerrit wilde iets zachts geven, dat doet hij ieder jaar. Vorig jaar was het een zijden kussensloop, het jaar daarvoor cake met slagroom.' 'Ik heb een knuffel in precies dezelfde kleur', zegt Mimi, 'Ik haal hem even.' Ze loopt haar huis in en komt terug met een langwerpig zacht paars ding van ongeveer dertig centimeter. Ze geeft hem aan Stella. Het lijkt in eerste instantie helemaal niet op een dier, maar na wat langer kijken ziet Stella wat de voor- en achterkant is. Ze legt het knuffelbeest in haar armen, met de voorkant aan de binnenkant van haar linker elleboog. Met haar rechterhand begint begint ze te aaien en onder zijn kin te kriebelen. 'Het lijkt wel wat op een hermelijn,' zegt Stella. Hoe langer ze aait, hoe meer het dier tot leven komt. De paarse hermelijn begint te spinnen als een kat. 'Het is een robotknuffel', zegt Mimi, ‘Hij lijkt net echt, en is zachter dan echt bont.’
Stella houdt de paarse hermelijn met twee handen voor zich in de lucht en probeert te zien hoe het dier in elkaar zit, hoe het werkt. Ze knijpt hem om te voelen wat er in zit. De hermelijn opent zijn bek, geeft een schreeuw en hapt naar Stella's hand. Van schrik laat ze de hermelijn op de grond vallen. Door de abrupte reactie van het apparaatdier lijkt hij zowel meer dier als meer apparaat. Zijn bek is geen gewone bek, maar een ingewikkelde, scharnierende constructie. Hij heeft zijn bek zo ver opengespert, dat het scharnier de verkeerde kant op klapt, zoals een paraplu binnenstebuiten kan klappen. Zijn metalen tandjes blikkeren. Voor een namaakbeest ziet hij er behoorlijk ongelukkig uit. Hij piept en duikt onder Mimi’s stoel. Mimi grijpt hem achter zijn kop en duwt met een snelle beweging de kaken weer in de goede stand. ‘Dit gebeurt zo vaak,’ zegt Mimi, ‘Je moet echt ontzettend uitkijken met je vingers.’ 'Pittig beestje,' zegt Stella. Nu zijn bek weer goed zit, loopt de hermelijn naar een boom, klimt er behendig in en gaat op een horizontale tak zitten.
‘Heeft hij ook een eigen wil?’ vraagt Stella. ‘Dan zou ik de gebruiksaanwijzing moeten lezen, dat weet ik zo niet,’ zegt Mimi, ‘Wil jij hem niet hebben? Ik wil er eigenlijk vanaf. Ik heb ook een echte kat en die begrijpt niet dat de hermelijn namaak is. Je hebt zijn tandjes gezien, ik moet er niet aan denken dat ze ruzie krijgen.’ ‘Sorry, nee, ik woon te klein,’ zegt Stella, 'Kun je hem niet verkopen?’ 'Daar krijg ik helemaal niks meer voor', zegt Mimi, 'Er zijn al veel betere modellen, met zachtere tandjes.'
