Ik zag een reclame van een matrassenfabrikant. Slapen is leven, zeiden ze. Ja hoor, slapen is leven. Het klinkt niet als een levenswijsheid waar ik op zit te wachten. Leven doe je toch als je wakker bent? Met je zintuigen aan, je kop in de wind. Alles uit het leven willen halen, en dan met je ogen dicht, stil in een donkere kamer gaan liggen. Dat is niet het eerste waar ik aan denk.
Ze hebben natuurlijk wel gelijk, die lui van die bedden. Als ik slaap leef ik gewoon door. Terwijl mijn lichaam bezig is met allerhande herstelwerkzaamheden en ik weer een paar millimeter langer word, maak ik nog van alles mee ook.
Het kan dan wel zijn dat die dromen alleen maar bestaan uit dagresten, die door mijn hersenen worden verwerkt, zo ervaar ik het niet. Ik zou geen betekenis of waarde toe moet kennen aan de verhalen die mijn hoofd bakt van alle indrukken van de dag ervoor. Het zijn maar vertelimprovisaties van mijn geest die niet kan leven met betekenisloze en onsamenhangende indrukken.
Voor mij is het wel ècht, op nachtelijk niveau. Ik zie het zo, dat ik nacht na nacht naar hetzelfde land emigreer en daar oude vrienden ontmoet. Ik maak dingen mee die alleen daar gebeuren. Zo werd ik laatst gerekruteerd om onderzoek te doen naar malversaties bij een multinational. Ik moest in het diepste geheim mijn werk doen. Dat viel niet mee, omdat geheim agent zijn nogal afwijkt van het werk dat ik overdag doe. Toch bereikte ik uiteindelijk de meest verborgen burelen van de onderneming. Helaas bleef ik niet onopgemerkt. Toen ik te dicht bij de waarheid kwam werd ik door de vijand gedrogeerd. Ik viel aan tafel in slaap, wat mij anders nooit gebeurt. Ik was definitief uitgeschakeld en ik heb nooit de waarheid achterhaald.
Even later had ik een relatie met iemand waar ik geen relatie mee wilde hebben. Dat zei ik ook tegen hem: dat wordt niks met ons. Hij was het daar niet mee eens. We konden best een relatie hebben, in ieder geval tot hij iemand anders zou ontmoeten. Dat vond ik wel een heel slecht argument, waarna ons gesprek uitmondde in een ruzie. Daarmee was ook deze niet bestaande verbintenis weer ten einde.
Deze persoon, die ik zomaar ongevraagd een rol had gegeven in een droom, zonder betekenis en zonder goede reden, kwam ik een paar dagen later weer tegen. Ik was op dat moment helemaal wakker, herinnerde me mijn droom en keek daardoor een klein beetje anders tegen hem aan. Dus ja: slapen is leven.
