In het park in de buurt werd ik getroffen door een compositie die ik “Kapotte kinderstoel bij prullenbak, met wijzend paaltje” zou willen noemen. Hoeveel werk heeft er wel niet gezeten in de totstandkoming van dit tafereel. En hoeveel toeval.
Er is eens een denker geweest die in een essay een potlood aan het woord liet om te vertellen hoeveel mensen er voor nodig waren om hem - het potlood - tot stand te brengen. Behalve de mensen die het eindproduct in een doosje konden stoppen waren er de toeleveranciers van de materialen, de makers van de machines om de materialen te vervoeren, de mensen die al deze mensen voeden… Als je lang genoeg doorredeneert, is de halve aardbol betrokken geweest bij ieder ding dat je om heen ziet. Ook de kapotte stoel. Daar was nog een extra mens nodig om van de kinderstoel zwerfafval te maken.
Er is iemand door het kinderstoeltje gezakt in het park. Vermoedelijk niet een kind. Misschien een visser die er met moeite in paste, maar toch te zwaar was. Achtergelaten op een grasveldje stond het ding nat te worden en op te drogen in de kwakkelzomer. Drie keer per dag kwam er een hond met baasje langs. Op een gegeven moment werd het de hondenbezitter te gortig en zette hij het stoeltje bij de prullenbak, in de hoop dat afval, dat dicht tegen een prullenbak zwerft, eerder wordt meegenomen door een vuilnisbakleger van de gemeente.
En dan al dat toeval. De toevallige mensen die vanuit hun functie of ander toeval hier de spullen naartoe hebben gebracht. En hoeveel toeval er bij het verwekken van al die mensen kwam kijken. Allemaal geboren uit een toevallige zaadcel en eicel.
Zelfs als de toekomstige ouders op enig moment een bewuste beslissing hebben genomen om een kind tot stand te brengen, dan zijn er nog zoveel factoren die je toeval moet noemen. Hoe ze elkaar hebben ontmoet, waarom ze voor elkaar kozen... Het had allemaal op zo veel manieren heel anders kunnen lopen. Vergeet daarbij niet dienstregelingen, werktijden, carrièrekeuzes en weersomstandigheden. En het toeval op celniveau: toevallig die eicel en die zaadcel en niet een van de vele anderen. En de mix van eigenschappen die tot stand komt, door dna samen te voegen met een geschiedenis die honderduizenden jaren terug gaat.
Het is logischer om dit allemaal niet te zien in een toevallige samenkomst van dingen in een park. Maar als ik het zo opschrijf, dan klinkt het toch heel aannemelijk?
