Ik vergeet het meeste. Het is wetenschappelijk aangetoond dat we het overgrote deel van wat we meemaken gewoon vergeten. Daarbij is het erg verstandig. Een herinnering is dat wat overblijft na een intensief proces van vergeten. Helaas heb je niet in de hand wat je je herinnert of wat je vergeet. Misschien wel een beetje, maar zeker niet helemaal.
Ik at laatst een stukje taart. Het was een feestelijke gelegenheid en de taart zag er mooi uit. Hij had de vorm van een hart, was zeker vijfentwintig centimeter hoog, vuurrood en bovenop versierd met roze rozen. En er was ook nog iets met een lintje, als ik mij goed herinner. Of een pijl van Cupido. Ik weet het niet meer. Hij was gemaakt om visueel herinnerd te worden. Iemand had er zijn best op gedaan en ik lustte wel een stukje.
Na aansnijden leerden wij de taart iets beter kennen. Twee lagen wat saaie cake, met een zuinig laagje onbestemde jam ertussen. Beetje droog en vlak van smaak. Vanille en verder niets. De roosjes bleken puur vet. Na een klein likje om te proeven, heb die op de rand van mijn bordje gesmeerd. Ik heb geen tweede stukje gevraagd.
Wat moet ik nou onthouden? Oh, herinner je je nog dat feestje met die mooie taart die nergens naar smaakte? Of gewoon: wat zag die taart er mooi uit, zeg! Er is wel een foto van de taart, zodat ik kan kijken hoe het ook alweer zat: was hij wel echt 25 cm hoog? Waren het wel roosjes bovenop? Van hoe hij smaakte is geen foto.
Met mijn beschrijving van voornoemde taart doe ik geen recht aan de herinneringen van de aanwezige taarteters. (En nu doe ik het weer door het woord taarteters te gebruiken. Wie is er nu een taarteter?) Door de taart, die er alleen was om de sfeer te verhogen, tot middelpunt van de belangstelling te maken, raken alle verhoudingen zoek. De hoofdzaken laat ik weg: wie er aanwezig waren, waarom we rond de taart zaten en waar we om gelachen hebben. De komische momenten weet ik niet meer, maar er is zeker gelachen. Heeft deze taart wel echt ooit bestaan en is hij niet in zijn geheel verzonnen? Er zijn getuigen die mijn verhaal kunnen bevestigen.
Ik gebruik die taart om een punt te maken: de ene herinnering is de andere niet en ik kan dingen officieel vergeten en toch onthouden. Misschien voelt de taart zich wel tekort gedaan. Misschien wil de taart zich beroepen op het recht vergeten te worden. Het leed is reeds geschied: De taart is ten prooi gevallen aan mijn vrije expressie en zal verkeerd herinnerd worden.
