Stella is met Mimi in een grote stad in Australië. Mimi reist graag en vaak. Stella gaat meestal niet verder van huis dan Frankrijk. Tegen beter weten in is ze mee naar Australië gegaan. Stella wil graag haar grenzen verleggen.
'Hier is altijd daar, waar je bent', denkt Stella, 'waarom voelt het dan alsof ik ver weg ben?' Ze stelt zich voor dat alles wat haar bekend en dierbaar is, zich aan de andere kant van de wereld bevindt, ergens onder haar voeten, in het duister van de nacht. Alsof ze maar voor de helft in het vliegtuig is vertrokken en de andere helft is achtergebleven. Ze houdt haar sombere gedachten voor zich en probeert in Australië weer aan te groeien tot een hele Stella.
Mimi stelt voor thee met iets lekkers te nemen. Ze stappen op goed geluk een koffiehuis binnen. Het is een klein zaakje met nissen, met twee rechte banken aan weerszijden van kleine formica tafels. Aan de muur achter de toonbank hangen foto’s van ronde zoete taarten. Uitsluitend bruine taarten. Het zijn veelal variaties op fudge en brownies. Ze bekijken alles zorgvuldig: donkerbruine chocoladetaarten zonder versiering, lichtbruine mokkataarten met donkerbruine toefjes erop gespoten en nog meer variaties in bruin.
Ze gaan zitten aan een tafeltje bij het raam. De serveerster komt naar hen toe en zegt: 'Wat zal het wezen?' 'Welke is het vetst en zoetst?' vraagt Mimi, 'Waar zit de meeste boter in?' 'Er zit helemaal nergens boter in,' legt de serveerster uit, 'wij werken alleen met margarine.' 'Oh,' zegt Mimi teleurgesteld, 'wel knap dat je dan toch nog zulke lekkere dingen kunt maken.' Ze bestelt een punt van de Mock Butter Mocha Cake, dan zit er in ieder geval nog boter in de naam. Stella gaat voor Apple Pie, die nog het meest lijkt op wat ze thuis zou eten. En alle twee willen ze er wel thee bij. 'Ik had toch liever taart mét boter gehad,' zegt Mimi als de serveerster is weggegaan, 'ik wil helemaal geen “gezondere keuze”.' Stella probeert te reageren, maar weet even niets leuks te zeggen. Zwaar van heimwee hangt ze voorovergebogen over de tafel, steunend op haar ellebogen.
Na een paar minuten komt de serveerster terug met op haar dienblad de bestelling die troost moet bieden aan Stella. 'Je mag hier niet met je ellebogen op de tafel leunen,' zegt de serveerster tegen Stella. 'Sorry', zegt Stella en ze gaat meteen rechtop zitten. Het bankje heeft een ongemakkelijke zit en een hele rechte rugleuning, die haar houding onnatuurlijk stijf maakt. Ze wiebelt heen en weer om een betere houding te vinden. 'Zijn er mensen die ontspannen op deze banken kunnen zitten?' vraagt Stella zich af. Ze heeft helemaal geen zin meer in appeltaart. Ze wil weg. De dag is nog maar net begonnen.
