Laatst heb ik mij nog een keer verbaasd over mijn eigen pietluttigheid inzake verkeerskwesties. En eerlijk gezegd ook over die van minstens één iemand anders.
Ik was op zaterdagochtend op de fiets onderweg naar de supermarkt. Daarbij was ik geheel in mijn zaterdagochtendgedachten verdiept en helemaal niet bezig met de mensen om mij heen. De gedachten waarin ik verdiept was liepen uiteen van het bedenken van mijn boodschappenlijstje tot het overdenken van mijn persoonlijk leven. Ik zal een doordeweeks gezicht hebben gehad. Of misschien een enigszins bedrukt gezicht. Geen vrolijk lachend gezicht. Dat komt ook wel eens voor, als ik op de fiets aan iets grappigs denk. Maar dat was nu niet het geval. Dat lijkt een detail, maar kan van belang zijn dit te weten, in verband met de beschrijving van de volgende vijf seconden van mijn leven.
Ik nader een t-kruising. Van links komen twee fietsers voor wie ik dus van rechts kom. De voorste passeert mij krap-aan, maar de tweede komt tegelijk met mij op de kruising aan. Deze tweede vrouw kijkt naar me en ik zie haar inschatten of ik op mijn strepen ga staan en voorrang eisen of ga remmen. Mij nog steeds bekijkend rijdt ze door en ziet dat ik rem en er dus geen aanrijding plaats gaat vinden. Daarbij zucht ik een ontevreden zucht, die enkele meters ver draagt, meer niet. Het is geen schreeuw van verontwaardiging. En dan zegt ze, echt waar: “Een beetje vriendelijker kan ook wel!” Een kleine steekvlam van verontwaardiging met verongelijktheid schiet door me heen. Door die opmerking.
Ik vervolg mijn weg, maar in mijn hoofd dien ik haar van repliek: “Hoezo moet ik vriendelijker doen? Mij van de sokken rijden is één ding, maar mij ook nog onvriendelijkheid verwijten, dat gaat wel wat ver! En trouwens, ik had helemaal niet onvriendelijk gekeken, ik had hooguit neutraal gekeken en als ik onvriendelijk heb gezucht, dan was dat terecht. Ik was in gedachten en die gedachten gaan jou geen klap aan en hoe ik daarbij kijk moet ik zelf weten!”
Het is zo’n moment waarop ik, heel kort, zou willen dat ik iemand was. Iemand die meteen een antwoord klaar heeft in plaats van drie dagen later. Iemand die als zij gelijk heeft ook gelijk gaat krijgen. Iemand die desnoods zou doorprocederen tot de Hoge Raad om erkenning te krijgen voor smaad op het fietspad. Op deze manier gaat nog zeker een halve minuut van mijn tijd verloren. Langer dan dat houd ik het niet vol. Het waait weer over. Zeker als ik mijn fiets heb geparkeerd en de winkel in ga om daar weer geheel nieuwe verkeerssituaties het hoofd te bieden.
