Stella loopt door de straten van haar stad. Ze is onderweg naar een afspraak. Ze heeft wel gelezen over de vloedgolf, maar je weet nooit wanneer die komt en hoe dat eruit gaat zien. Je kunt je niet voorbereiden op zoveel water, maar je zou ook niet moeten leven alsof het water nooit gaat stijgen. Niemand heeft gezegd dat je thuis moet blijven om te wachten tot het daadwerkelijk zover is. Het is druk in de stad en in het geroezemoes van de mensen hoort Stella steeds nadrukkelijker: “de vloedgolf komt eraan, de vloedgolf komt eraan.” “Oké,” denkt Stella, “dan is vandaag de dag.” Tot vandaag was de vloedgolf droge theorie, een woord, een abstractie, een notie van nattigheid.
Stella staat in een nauwe straat met hoge gebouwen en kijkt omhoog. Daarboven ziet ze de eerste tekenen. Het regent niet, maar over de daken heen begint water te stromen. Alsof het gebouw een damwand is waarachter het te vol is geworden. Eerst vullen de dakgoten zich, maar al snel kunnen die de hoeveelheid water niet meer verwerken en begint het water over te stromen en naar beneden te klotsen.
“Dat is wel heel veel water”, denkt Stella. Tijd om weg te rennen is er niet. Ze is niet bang, want dat kan altijd nog. “Ik laat alles over mij heen komen." De aangekondigde vloedgolf is een onvermijdelijk gebeuren, waarvan je de gevolgen moet zien te dragen.
Het water komt als een waterval over de gebouwen naar beneden. Mensen komen vanuit de winkels de straat op lopen, ze willen weg. Het water stijgt tot enkelhoogte. Anderen gaan juist de winkels in, waarna deuren worden gesloten om het water buiten te houden. Het water stijgt gestaag tot kniehoogte, ooghoogte, tot het alles opvult. Het maakt minder lawaai dan Stella had verwacht. Ze komt los van de straat en drijft omhoog. Ze kan door de ramen van de bovenwoningen naar binnen kijken. Alsof het een droog aquarium is tussen al dat water.
Even later drijft Stella op dezelfde hoogte als de daken. Er ontstaat een stroming die Stella en alle andere mensen meevoert. Ze ziet alleen de punten van de daken en de kruinen van de bomen uitsteken boven een oneindig lichaam van water. Ze zwemt met de stroom mee, in de hoop dat ze snel bij een plek komt, waar het water weer gaat zakken. Stella wil vaste grond onder de voeten.
Nu er overal water is, is het stil. Stella maakt zich zorgen. Op het water drijven gaat makkelijk, maar is geen oplossing voor de langere termijn. Ze kijkt naar alle mensen om haar heen. Er zwemt zelfs een hond aan een lijn naast zijn baasje. “Waar gaat iedereen slapen, de komende nacht?”
Tussen de zwemmende mensen ziet Stella een vrouw in bikini, die op een surfplank staat, die rustig met de stroom meedrijft. Ze draagt een zonnehoed en een zonnebril en kijkt alsof ze op vakantie is. “Zij weet hoe je een rampzalige gebeurtenis een beetje prettig door kunt komen,” denkt Stella, “Desnoods met een drankje erbij."
