Ik sta bovenaan de trap in ons huis. Voorzichtig voel ik of ik vandaag moet lopen of dat ik kan vliegen. Ik knik licht mijn knieën en kom weer omhoog. Even voelen hoe licht ik ben. En dan weet ik het: vandaag lukt vliegen niet, ik zal moeten lopen. Wel iets saaier, maar zo kom ik ook beneden. Het is een droomachtige herinnering.
Als ik een dag heb waarop ik voel dat ik wel kan vliegen, dan loop ik niet, maar glijd ik als het ware over de trap naar beneden. Mijn voeten raken alleen de uiterste voorkant van de treden en ik vlieg gewichtloos omlaag. Ik vlieg nooit naar boven, alleen naar beneden.
Ik had geen verklaring waarom het de ene keer wel lukte om te vliegen en de andere keer niet. Ik nam gewoon geen risico en voelde even of ik het juiste gevoel in mijn benen had. Of ik vliegbenen had en hoe de zwaartekracht die dag aan me trok. Ik ben nooit van de trap gevallen. En in ieder geval niet omdat ik dacht te kunnen vliegen. Ik dacht ook niet dat ik áltijd kon vliegen. Ik was er alleen helemaal van overtuigd dat ik sóms kon vliegen.
De herinnering aan het van de trap zweven is nooit weg geweest. Lang dacht ik dat het een herinnering aan kinderdromen was. Pas later dacht ik, nee, het is meer dan dat. Alles is natuurlijk nieuw als je zo klein bent. Alles wat ik meemaakte had mijn onverdeelde en geïnteresseerde aandacht. Ik probeerde de logica van het vliegen te doorgronden door de kniebuigtest. De logica van slapen en waken ontging mij nog geheel.
Ik moet jonger dan vier zijn geweest, nog voor ik naar de kleuterschool ging. Misschien was ik drie of twee jaar, ik weet het niet. Het is de enige herinnering aan magie die echt was. Aan een versie van mijzelf die essentieel anders tegen de wereld aankeek.
Ik droom natuurlijk nog steeds. Ook over kunnen vliegen en over huizen, maar anders dan toen ik dat kleine meisje was. In dromen weet ik meestal niet dat ik droom en word ik in beslag genomen door alles wat zich voordoet. Ik ga er volledig in op. Als ik wakker word is het voorbij en laat ik de droomwereld los. Soms heb ik een droom waarin ik wel weet dat ik droom en toch nog even door blijf dromen. Als dat zich voordoet weet ik me niet altijd raad met die magische omgeving, waar natuurwetten niet gelden als ik dat niet wil. En dan is zo vervlogen. Ik vergeet weer dat ik weet dat ik droom, of word wakker.
