Het is ‘s morgens nog wat schemerig als ik haastig met de volle kliko de poort uit loop. In de verte hoor ik de vuilniswagen al de straat binnen rijden. Ik ben belast met deze taak, want ik ben al aangekleed en wakker. Tegelijk met de vrachtwagen kom ik aan bij de straathoek waar alle kliko’s van ons deel van de straat staan opgesteld. Bij het remmen klinkt een kort fluitgeluid. En piepjes bij het achteruitrijden richting de afvalbakken.
“Môge”, zeg ik tegen de drie mannen achterop de wagen. Ze springen op de grond en beginnen hun werk. Ik sta achter een vierde wand. Zo eentje als in het theater. Zij staan op het podium en doen hun ding, ik kijk toe en zij negeren me. Ze zien me wel, maar hoeven niet te reageren.
Onder stemmig lawaai worden de drie mannen onderdeel van een geoliede machine bestaand uit mensen en vuilniswagen. Ze lopen rondjes van en naar de opstelplaats en voeden de wagen met vuil. Met de klok mee nemen ze per ronde twee kliko’s mee, die ze met de gevoelige sensoren die hun armen zijn beoordelen: zijn ze zwaar of licht, vol of halfvol? Zit het vuil klemvast of komt het er makkelijk uit? Ze schudden de bakken heen en weer op de twee wielen, bewegen ze van voor naar achteren en tillen de lichte exemplaren met korte rukjes een klein beetje van de grond. Schudden, rollen, schuiven, ophangen in de beugels. Geluid van de hydraulische armen die de bakken optillen, leegkiepen en weer neerzetten. Kijken of de bak leeg is. Zo niet: weer terug op de beugels en extra laten schudden.
Leeg op de grond worden de bakken per twee gekeerd, iedere hand één. Dat gaat gracieus, efficiënt, soepel. Op de knop duwen zodat de grote schuif in de vuilniswagen zijn bek opent en de verse troep naar binnen trekt en vermorzelt. Gekraak en gesis. Ze houden precies het goede tempo in het rondje, zodat niemand elkaar in de weg loopt. Ze hebben tijd om tussendoor een grapje naar elkaar te maken en te zeggen dat het mooi is dat het nog niet regent. Het voelt wel al miezerig, vind ik, maar hou mijn mond.
Inmiddels zijn bijna alle bakken gedaan en daar sta ik nog met mijn te legen bak. Ik wil me niet opdringen, zij hebben hun routine. Ik ben volwassen genoeg om genegeerd te worden zonder me al te ongemakkelijk te voelen. Dan knikt één van de mannen naar me. Ik schuif de bak naar hem toe en glimlach. De bak wordt geleegd en als ik hem terug krijg keer ik mij om en haast me naar huis. Zomaar nog even blijven staan kijken doe ik niet.
