Hij is al achttien en dat is voor een kat stokoud. De hele dag ligt hij te reutelen op een stoel en door het hele huis zitten poezenniezen op deuren en muren. Het is een schat. Hij schrikt tegenwoordig als ik ineens bij hem sta: hij hoort me niet meer aankomen.
Kon hij vroeger van maart tot november languit op een stoel in de achtertuin liggen, zolang het niet regende. Nu moet het niet de koud en niet te warm zijn. Hij vertelt dat het de bedoeling is dat ik de zonwering omlaag doe, dan kan hij in de schaduw zitten. Hij doet dat door binnen vlak bij de achterdeur te gaan zitten en indringend te kijken terwijl hij met zijn staart in de richting wijst waar wat gebeuren moet. Natuurlijk ga ik meteen aan de slag en met de slingerstok rol ik het doek uit. Als ik nog niet halverwege ben, springt hij al op de stoel, omdat hij weet dat het daar zeer binnenkort de beste plek op aarde is: buiten, warm maar niet te, en speciaal met een kussentje voor hem. Er staat een doos voor de stoel zodat hij zijn stramme pootjes met artrose niet extra hoeft te belasten als hij er even af moet om vogelbadwater te drinken en een brokje in de keuken te eten.
Vogels zijn niet bang voor hem. Eksters eten zijn brokjes op als wij die, lekker makkelijk voor hem, vlak bij zijn stoel zetten als we weggaan en hij buiten blijft.
Dit jaar is de hittegolf te heet. Hij wil niet buiten liggen, maar binnen. Maar als het ‘s avonds koeler is gaat hij zijn rondje in de tuin lopen. De lamp bij de schuur gaat aan als hij langs komt. Daar zie ik hem een poosje zitten. Precies op de plek waar vroeger zijn min-of-meer-gedoogde vriend ook vaak ging zitten. Die is er nu niet meer, maar hij mist hem niet. Ik wel. Het is kennelijk een goede plek voor katten om het leven te overdenken. Zo ziet het er in ieder geval uit. Hij ziet er uit als een poes met diepe gedachten en jaloersmakende gelijkmoedigheid. Hij geniet van de avondkoelte. Het leven is goed, zelfs als je heel vaak moet niezen. Want tussen het niezen door is er ook nog heel veel niet-niezen en spinnen en lekker liggen en zachte brokjes aflikken. Dit is zijn tuin, hij heeft alles wat hij nodig heeft, plus een eeuwig nu.
Volgende week brengen we hem naar de dierenarts in de hoop dat die nog een keer goed zijn neus kan snuiten.
